Maria Daszyńska – Tomicka

• lekarka
• urodziła się 4 kwietnia 1906 roku
• zmarła 16 lipca 1976 roku

Maria była młodszą siostrą Urszuli Daszyńskiej – Piotrowskiej, nauczycielki, z ogromnymi zasługami w powstaniu wielkopolskim. W okresie powstania wielkopolskiego ich rodzina zamieszkiwała w Szaradowie (gmina Zalesie), mniej więcej w połowie drogi między Szubinem a Kcynią i jednocześnie niespełna 20 kilometrów od Rynarzewa, czyli miejsca ostatniej bitwy powstania wielkopolskiego. To automatycznie wzmagało zainteresowanie rodziny Daszyńskich losem potyczek między powstańcami a wojskami pruskimi, starającymi się nie dopuścić do odrodzenia się Polski po I wojnie światowej. W jeszcze większym stopniu zainteresowanie to wynikało z kultywowania polskości w rodzinie Daszyńskich. Ich ojciec był nauczycielem (w późniejszych latach inspektorem szkolnym) i bardzo dbał wraz z żoną o wykształcenie dzieci i ich patriotyczne wychowanie. Zaangażowanie w sprawy Polski, zarówno w czasie zaborów, jak i później przejawiało się jednak w tej rodzinie na różne sposoby; Maria i Urszula byłby bliskimi krewnymi Ignacego Daszyńskiego, pierwszego premiera Polski po I wojnie światowej.

Maria była jednak zbyt młoda, by angażować się w sprawy powstania wielkopolskiego. Gdy dorosła, postanowiła zostać lekarką – być może pod wpływem powstańczych dokonań siostry. Maria miała szczęście – została studentką Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Poznańskiego w roku, w którym po raz pierwszy dopuszczono w Polsce do studiów medycznych kobiety. Studiować medycynę zaczęło wraz z nią jeszcze pięć innych kobiet. Na jej dyplomie ukończenia studiów podpisał się ówczesny dziekan wydziału lekarskiego, Antoni Jurasz.

Po studiach Daszyńska wróciła do Bydgoszczy i rozpoczęła pracę w Szpitalu Miejskim, który wówczas mieścił się w budynku przy ulicy Gdańskiej 4. Wyjątkowość Marii podkreśla jedno ze zdjęć zrobionych wtedy u wejścia do szpitala. Stoją na nim lekarze – pracownicy tej placówki. Maria jest wśród nich jedyną kobietą.

Gdy wybuchła II wojna światowa, Maria była mężatką. Jej mąż również był lekarzem – Antoni Tomicki był przedwojennym ordynatorem oddziału wewnętrznego i pracowni radiologicznej Szpitala Miejskiego. Aresztowany przez Niemców trafił do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen koło Berlina. Był jedną z ofiar pseudomedycznych eksperymentów – został zakażony tyfusem i poddany kilkukrotnej reamputacji kończyn dolnych. Zmarł w 1942 roku.

Te przeżycia odcisnęły się piętnem na życiu Marii Tomickiej – nigdy o nich nie wspominała. Rzuciła się w wir pracy. Dbała o swoje siostry, gdy zostały bez środków do życia. Zmarła w 1976 roku.

Więcej o bydgoszczanach sprzed wieku przeczytasz w książce „Bydgoszcz jest kobietą”